Ինչու է համացանցում վիճաբանություն ունենալը վնասակար և ինչ պետք է անել նմանատիպ դեպքերում
1471
Ինչու է համացանցում վիճաբանություն ունենալը վնասակար և ինչ պետք է անել նմանատիպ դեպքերում
Մարդը սոցիալական էակ է: Դեռևս մարդկության պատմության սկզբում էլ մարդիկ ապրում էին խմբերով՝ վայրի միջավայրում գոյատևելու համար: Խմբից հեռանալը իրականում համարժեք էր մահվան: Միայնակ բավականին դժվար էր սնունդ հայթայթել, պաշտպանվել գիշատիչներից, հարևան ցեղից։ Ժամանակակից միջավայրում վտանգները շատ ավելի փոքր են, սոցիալական խմբերը ավելի լայն են, բայց մեր ուղեղի արձագանքները մնացել են նույնը:
Ինչպես է ուղեղը արձագանքում սոցիալական ցանցերին
Կապի անհրաժեշտությունը պատասխանատու է միջին ուղեղի համապատասխան հատվածի համար: Այդ հատվածը մտածել չգիտի․ այն միայն կարդում է ազդանշանները և արձագանքում: Որպես «դոպամինի համակարգի» մաս՝ նա թողարկում է հորմոնների բավարարվածություն, եթե մարդը հասնում է սոցիալական հաջողության: Ահա թե ինչու ենք մենք շատ սիրում like-երը:
Անցած 50 տարիների ընթացքում այն միջավայրը, որում մենք ապրել ենք, այնքան արագ է փոխվել, որ ուղեղը պարզապես ժամանակ չուներ վերակառուցվելու համար: Հետևաբար, մեր ենթագիտակցությունը մեծ տարբերություն չի տեսնում՝ չար արտահայտությունը առցանց է ասվել, թե ոչ: Այս ամենը ընկալվում է որպես հավանական սպառնալիք, որն առաջացնում է տագնապալի արձագանք: Եվ եթե ավելի վաղ այդ արձագանքն առաջանում էր, որպեսզի մարդը խուսափեր վայրի կենդանիների հետ հանդիպումից, հիմա նրանց եկել են փոխարինելու համացանցային տրոլները:
Վտանգը, ասես իրական լինելով, առաջացնում է վախ, որն ակտիվացնում է տագնապը և հրահրում սթրես: Այս արձագանքը առաջանում է ուղեղի, այսպես կոչված, հին մասում, որը պատասխանատու է օրգանիզմի հիմնական կարիքների համար՝ ներառյալ սրտի և շնչառության աշխատանքը: Այս հատվածը գործում է նույնիսկ երազում, չգիտի մտածել և դժվար է սովորում սխալների վրա: Այն նաև կատարում է գործառույթներ, որոնք ապահովում են տեսակի պահպանումը:
Խնդիրն այն է, որ մտածելակերպն ու ճանաչողական գործընթացները տեղի են ունենում մեկ այլ հատվածում, որը կոչվում է նեոկորտեկս: Վտանգի ժամանակ նեոկորտեկսն անջատվում է, կարևորը կենդանի մնալն է, և հետո է միայն պարզում, թե ինչից կարող էր մահանալ: Ըստ այդմ, այն զտիչը, որը կարող է տարբերակել իրական սպառնալիքը, դադարում է աշխատել, և ազդանշանը արդեն առաջանում է էնդոկրին համակարգում, որը բարձրացնում է սթրեսի հորմոնը արյան մեջ:
Ինչով է վտանգավոր սոցիալական ցանցերում շփվելու պատճառով առաջացած սթրեսը
Պատահում է, որ ինտերնետում ունեցած վիճաբանությունից հետո սիրտը սկսում է ծակել: Արձագանքը սկսվում է ճնշման բարձրացումով: Այսպիսով, արյունը և թթվածինը ավելի արագ շարժվում են դեպի վերջույթներ և մարմինը պատրաստում են հնարավոր մարտի կամ փախուստի: Սթրեսը կարող է օգտակար լինել, երբ իսկապես պատրաստվում եք ֆիզիկական սպառնալիքի: Դա կյանքում պատահում է ոչ այնքան հաճախ, ուստի այս արձագանքը չի ծանրաբեռնում մեր մարմինը: Այնուամենայնիվ, երբ սպասվող վտանգի պատճառով նման գործընթացներ հաճախ են առաջանում՝ արյան ճնշման բարձրացումները կարող են հանգեցնել հիպերտոնիայի և սրտանոթային հիվանդությունների: Արյան գլյուկոզի քրոնիկ բարձրացված մակարդակը ի վիճակի է հրահրելու շաքարախտ, ճարպակալում, ինչպես նաև տարբեր բժշկական և հոգեբանական խանգարումներ, օրինակ՝ դեպրեսիա:
Ինչու է անծանոթ հակառակորդին փաստերի օգնությամբ համոզելը` անհնար առաջադրանք
Երբեմն նույնիսկ առավել զսպված մարդիկ ներգրավվում են համացանցային վեճերի մեջ: Եվ ակնհայտորեն ոչ նրա համար, որ գտնեն ճշմարտությունը: Գիտական տեսանկյունից՝ ամեն ոք ունի իր ճշմարտությունը: Մեր համոզմունքները նյարդային միացություններ են, որոնք ձևավորվում են ուղեղում՝ ամբողջ կյանքի ընթացքում: Ամենաարագը ստեղծվում են մանկության և պատանեկության տարիներին՝ շրջակա աշխարհի հետ շփման ժամանակ: Այս ժամանակահատվածում մենք ձևավորոմ ենք հիմնական ռեակցիաները:
Նոր նյարդային տրակտի ձևավորումը մեծ հասակում դժվար է, քանի որ հին կապերն այնքան արդյունավետ են, որ նրանց մերժումն առաջացնում է գոյատևման սպառնալիքի զգացողություն: Ցանկացած նոր նյարդային շղթաները շատ փխրուն են՝ համեմատած հնի հետ:
Զարմանալի չէ, որ երբեմն դժվար է համոզել նույնիսկ մերձավոր հարազատներին, իսկ սոցիալական ցանցերի ընկերներին կամ անծանոթ մարդկանց՝ առավել ևս: Կարող եք գիտական փաստարկներ բերել, որքան ցանկանում եք, եթե այն չի հաստատում հակառակորդի աշխարհի պատկերը՝ ձեր խոսքերը չեն ընկալվի: Էվոլյուցիան մեր միտքը նախագծել էր խմբում գոյատևման հետ կապված խնդիրները լուծելու համար: Այդ իսկ պատճառով, երբ ինչ-որ մեկը հաստատում է մեր համոզմունքները, լինի դա մեկնաբանություն կամ հավանում, մենք ուրախանում ենք ֆիզիոլոգիական մակարդակում, արյան մեջ արտադրվում է հորմոն:
Սա ևս մեկ պատճառ է, որ տրամաբանությունը, գիտական ապացույցները և վիճակագրական ուսումնասիրությունները քննարկումներում չեն գործում:
Արդյոք սա նշանակում է, որ անօգուտ է ձեր կարծիքը հայտնել սոցցանցում,
երբ մարդն արտահայտում է իր տեսակետը և ստանում հավանություններ՝ իրեն բավարարված է զգում: Կարևոր է հիշել, որ զսպված բացասական հույզերը կարող են ոչ պակաս վնաս հասցնել առողջությանը, քան համացանցի պատճառով ունեցած սթրեսը:
Միևնույն ժամանակ, համացանցային հաղորդակցության համար կարևոր է պահպանել կանոնները.
- Սահմանափակել համացանցում անցկացրած ժամանակը
- Լինել քաղաքավարի
- Ընդունել, որ մեկ ուրիշը կարող է այլ դիրքորոշում ունենալ, որը դուք չեք կիսում, և պետք չէ վիճել այդ պատճառով:
- Մեկնաբանություն կամ հաղորդագրություն ուղարկելուց առաջ սպասեք, մինչև էմոցիաները կհանդարտվեն, նորից կարդացեք և մտածեք՝ արժե արդյոք այդպես պատասխանել, ինչ կտա այն ձեզ. միգուցե անիմաստ վեճ, որը կարելի է կանխել:
- Հաղորդագրություն կամ մեկնաբանություն գրելուց առաջ մտածեք՝ արդյոք նույն կերպ կպատասխանեիք, եթե տվյալ անձը կանգնած լիներ ձեր դիմաց:
